Τι είναι η πατρίδα μας;
Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι οι νεκροί μας απ' τα Τέμπη;
Η βρώμα που μας κυβερνά;

Μήπως κάποιος κλείνει το μάτι στην εργοδοτική καφρίλα;

Η βαλίτσα ανοιχτή πάνω στο κρεβάτι. Τριγύρω της, κάτω στο πάτωμα, πάνω στην εταζέρα. Παντού ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρέπει να κρυβόμαστε για να κάνουμε έρωτα,ενώ η βία ασκείται μπροστά στα μάτια όλων.

Ένα ανήσυχο πνεύμα, ένας παγκοσμίου φήμης αθλητής, μια ολότητα ισότητας και δημοκρατίας.

Οι τηλεοράσεις, τα social, οι γειτονιές, οι ρούγες αλαλάζουν.

Πρέπει να είναι όνειρο παιδικό η συγγραφή. Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Τα όνειρα απαγορευόντουσαν. Η πραγματική ζωή, δεν είχε όνειρα, Μόνο υποχρεώσεις. Είχε μόνο σχέδια στηριγμένα στον χτισμένο από αιώνες κόσμο. Ένα κόσμο που περίμενε να με εκπαιδεύσει Δεν μπορούσες ούτε καν να παίξεις χωρίς να κατηγορηθείς γι αυτό και ας ήσουνα παιδί. Ξύπνα. Σήκω. Έλα...