Dr Socrates Ο Ακτιβιστής

Ένα ανήσυχο πνεύμα, ένας παγκοσμίου φήμης αθλητής, μια ολότητα ισότητας και δημοκρατίας.

Σε μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο είναι μέσο οικονομικής και ναρκισιστικής καταξίωσης, σε μια εποχή όπου οι ομάδες είναι εταιρείες και οι ποδοσφαιριστές εμπόρευμα, υπήρξε και ο ποδοσφαιριστής Socrates, διεθνούς αναγνώρισης, που απέδειξε πως η αναγνωρισιμότητα μπορεί να μεταμορφώσει τον κόσμο προς το καλύτερο.

"Έχω τρία είδωλα, τον Che, τον Fidel και τον Lennon"

Ο Socrates γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια.

Ο πατέρας του, αν και δεν είχε πάει σχολείο, έμαθε μόνος του να διαβάζει.

Η βιβλιοθήκη του μετρούσε αρκετά βιβλία. Ανάμεσά τους και πολλά φιλοσοφίας .

Η αγάπη του για την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία τον έκανε να δώσει στα παιδιά του, τα ονόματα Σωκράτης, Σωσθένης, Σοφοκλής.

Ο Dr Socrates, όπως ήταν το παρατσούκλι του στα γήπεδα, -λόγω των παράλληλων σπουδών του στην ιατρική- ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 1974 στη Μποταφόνκο Σάο Πάολο.

Το 1978 τον προσέγγισαν οι Corithians -η πρώτη ομάδα εργατικής τάξης στην Βραζιλία - και τον ενέταξαν στο δυναμικό τους.

Υπήρξε πολύ αγαπητός, αφού μέσω του ποδοσφαίρου εξέφραζε την αντίθεσή του στη στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε τη Βραζιλία.

Περισσότερο από το ποδόσφαιρο, ο Sòcrates ενδιαφερόταν για κοινωνικά θέματα.

Σε συνέντευξή του είπε ο ίδιος:

«Το 1964 έγινε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Ήμουν 10 ετών και θυμάμαι τον πατέρα μου που έκαιγε τα βιβλία του για τους Μπολσεβίκους. Αυτό ξεκίνησε το ενδιαφέρον μου για την πολιτική. Το ποδόσφαιρο ήρθε τυχαία. Ήμουν παιδί της δικτατορίας. Πάντα είχα τα μάτια μου στραμμένα στις κοινωνικές αδικίες στη χώρα. Είχα συναδέλφους που έπρεπε να κρυφτούν και να φύγουν. Εγώ απλά έτυχε να είμαι καλός στο ποδόσφαιρο».

Ενώ έπαιζε για τους Corinthians, ο Sócrates συνίδρυσε το κίνημα Corinthians Democracy για να έρθει αντιμέτωπος με τη βάναυση δικτατορία της Βραζιλίας.

Στόχευε στον τερματισμό της αυταρχικής μεταχείρισης των ποδοσφαιριστών από το καθεστώς και στη στήριξη του ευρύτερου κινήματος εκδημοκρατισμού.

«Οι σύλλογοι ήθελαν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Εμείς πιστεύαμε ότι έπρεπε να συμβουλεύονται και τους παίκτες και να μην τους φέρονται σαν παιδιά. Δεν είχαμε αντίρρηση μόνο στα απλά προβλήματα, αλλά στη μεγαλύτερη πολιτική εικόνα».

Και συνέχισε...

«Αυτή ήταν η καλύτερη ομάδα στην οποία έπαιξα ποτέ γιατί ήταν κάτι παραπάνω από αθλητισμός. Οι πολιτικές μου νίκες είναι πιο σημαντικές από τις νίκες μου ως επαγγελματίας παίκτης. Ένας αγώνας τελειώνει σε 90 λεπτά, αλλά η ζωή συνεχίζεται.»

«Οι Corinthians κατέκτησαν το πρωτάθλημα το 1982 με τυπωμένο το «Democracia» στις φανέλες τους»

Το 1984, ο Socrates μίλησε μπροστά σε 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους σε μια πολιτική συγκέντρωση. Το πλήθος επευφημούσε καθώς είπε ότι εάν το Κογκρέσο εγκρίνει συνταγματική τροποποίηση για την αποκατάσταση των ελεύθερων εκλογών, θα απέρριπτε μια πρόταση να παίξει στην Ιταλία και να παραμείνει στη Βραζιλία.

Οι ποδοσφαιριστές της Δημοκρατίας της Corinthians ήταν γενναίοι και τολμηροί, σε μια εποχή που ήταν τόσο απρόσμενη όσο και απαράμιλλη.

Ένωσαν τις διαφορετικές και επαναστατικές απόψεις τους, αλλάζοντας την ομάδα τους από μέσα προς τα έξω, και τελικά κατάφεραν να γίνουν σύμβολα κοινωνικής και πολιτικής προόδου στη Βραζιλία. Ο εσωτερικός μετασχηματισμός στη Δημοκρατία των Κορινθίων αντανακλά μετασχηματισμούς που συμβαίνουν αργά, ακόμα και σήμερα, σε ολόκληρη τη χώρα.

Την εξάρθρωση καταπιεστικών δομών εξουσίας, παίκτες (και ανθρώπους) που απαιτούν φωνή στις αποφάσεις που επηρέασαν τη ζωή, την ομάδα και τη χώρα τους, και την αναγνώριση αυτής της αμφισβητούμενης αρχής που πρέπει να είναι δικαίωμα, όχι προνόμιο για λίγους εκλεκτούς.

1984 - 1985 FIORENTINA (Η ΔΥΣΗ)

Όταν βρισκόταν στην Ιταλία, και έπαιζε στην Φιορεντίνα, δήλωνε κατηγορηματικά ότι, αντί για αυτοκίνητα και πολυτελή σπίτια, ήθελε να μάθει από τα βιβλία της Ιταλίας. Όταν ρωτήθηκε ποιον Ιταλό σεβόταν περισσότερο, τον Mazzola ή τον Rivera (ποδοσφαιριστές της Ίντερ και της Μίλαν, αντίστοιχα), απάντησε:

«Δεν τους ξέρω. Είμαι εδώ για να διαβάσω τον Γκράμσι στην πρωτότυπη γλώσσα και να μελετήσω την ιστορία του εργατικού κινήματος.»

Για την ίδια περίοδο είχε πει:

«Βρήκα την Ευρώπη πολύ πειθαρχημένη. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από το ποδόσφαιρο και καμιά φορά δεν ήθελα να προπονούμαι άλλα να αράζω με φίλους, να γλεντάω ή να καπνίζω. Δεν το εκτιμούσαν αυτό. Ο τρόπος ζωής στην Ευρώπη είναι πολύ οργανωμένος. Δεν είναι όπως στη Βραζιλία, όπου τα πράγματα είναι πιο αυθόρμητα. Στην Ιταλία θεωρούσαν πως το χρήμα ήταν η λύση όμως εγώ δεν ήθελα χρήματα, ήθελα να ζω ευτυχισμένα.»

Στα μετέπειτα χρόνια, ο Socrates απέρριψε την ιδέα να γίνει, όπως ο Πελέ, πρεσβευτής του ποδοσφαίρου, λόγω της αντιπάθειάς του για την «εμπορευματοποίηση και όλα αυτά τα σκουπίδια». Απέρριψε επίσης την πρόταση του συνταγματάρχη Καντάφι, να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος της Βραζιλίας, απαντώντας του «Είμαι πολιτικός»

Ο Sócrates εξάσκησε την ιατρική στη γενέτειρά του και πέθανε από εντερική λοίμωξη 

στις 4 Δεκεμβρίου του 2011, σε ηλικία 57 ετών.