Η κιβωτός των Ζώων

Οι τηλεοράσεις, τα social, οι γειτονιές, οι ρούγες αλαλάζουν.

Μια εβδομάδα τώρα χύνεται μελάνι, πληκτρολόγια γράφουν εκατοντάδες γραμματικούς χαρακτήρες, μικρόφωνα έχουν πάρει φωτιά.

Κανείς όμως δεν θέλει να πάρει ξεκάθαρη θέση για όσα καταγγέλλονται ότι έχουν συμβεί στην Κιβωτό του Κόσμου

Έχουμε πέσει όλοι απ' τα σύννεφα.

Αν και ενώ εδώ και μήνες όλοι είμαστε μάρτυρες μιας φρικιαστικής πραγματικότητας της παιδεραστίας, της παιδοφιλίας, και του βιασμού ανηλίκων, αυτή η περίπτωση, - η περίπτωση της Κιβωτού μας σόκαρε. Μας μούδιασε, μας αιφνιδίασε. Αλήθεια, σ' αυτή την περίπτωση, έχει όλος ο κόσμος σαστίσει. Δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορεί να το χωνέψει κανένας.

Και σκέφτομαι. Γιατί; Γιατί μας είναι εύκολο να καταδικάσουμε απ' την πρώτη στιγμή τον Μίχο, τον Λιγνάδη και σωρό άλλους και όχι έναν παπά;

Ένας παπάς.... Όχι . Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, δεν ήταν απλά ένας παπάς.

Ήταν ένας Χριστός. Δηλαδή ο Κεχρισμένος. Ο φέρων το χρίσμα

Το Χρίσμα της Αγάπης, της αλληλεγγύης, της ελεημοσύνης.

Ήταν στα μάτια του κόσμου, όλα όσα πρεσβεύει ο Χριστιανισμός και δεν τα βλέπει από την επίσημη εκκλησία.

Ήταν ο Ανθρωπισμός, που πρεσβεύει κάθε πολιτική εξουσία του πλανήτη, αλλά επίσης δεν τα βλέπει να τα πράττει.

Ήταν το δικό του ευαίσθητο κομμάτι ανθρωπιάς, που ενώ ξέρει ότι το έχει, στον ρινγκ επιβίωσης που έχει μπει, ξεχνάει να το πραγματώσει.

Όλες οι προσδοκίες ανθρωπιάς είχαν πέσει πάνω σ' έναν άνθρωπο.

ΟΛΕΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Τον Θεοποιήσαμε. Γιατί;

Του δώσαμε πλήρη εξουσία. Γιατί;

Του δώσαμε τυφλή εμπιστοσύνη Γιατί;

Μήπως γιατί ψάχνουμε να βρούμε άλλους ν' ακουμπήσουμε το δικό μας φορτίο?

Γιατί ναι. Η κάθε ανθρώπινη ψυχή είναι και δική μας ευθύνη.

Ειδικά ένα παιδί.

Θα μου πεις, μα βοηθούσα. Έδινα χρήματα όταν μπορούσα. Πήγαινα και βοηθούσα στην κουζίνα, στην εκπαίδευση των παιδιών, στις δραστηριότητές τους, έφτιαχνα τον χώρο που ζούσαν... Ναι ναι ναι.... Βοηθούσες όπως και όποτε μπορούσες. Και αυτό είναι Θεάρεστο.

Την ώρα όμως που δεν ήσουν εκεί μαζί τους; Την ώρα που γυρνούσες για μια στιγμή την πλάτη; Εκείνη την στιγμή; Πως τα προστάτευες;

΄Η σημασία έχει μόνο η στιγμή που διαθέτεις; Η σημασία έχει η στιγμή που βλέπεις;

Το καταλαβαίνω πως είναι αδύνατον να είσαι πάνω από όλα τα παιδιά, όλο το 24ωρο γι' αυτό και εκεί την σκυτάλη την παίρνει η κρατική μέριμνα.

Ουπς ... Κρατική μέριμνα... Ελπίζω να μην γελάσατε. Γιατί εγώ έκλαψα. Έκλαψα σκεπτόμενη για την αναλγησία και την αδιαφορία - στην καλή περίπτωση.

Έκλαψα, οσμίζοντας, την βρώμα, την σήψη, και την συνένοχή αυτής της Κυρίας Κρατικής Μέριμνας

ΜΚΟ.... Μη Κερδοσκοπικοί Οργανισμοί με πολύ Χρήμα.

Κάποια μέρα θα σας δώσω μια λίστα από τέτοιους οργανισμούς . Ελπίζω να 'χετε πολλές ώρες στην διάθεση σας. Όχι μόνο για την καταμέτρηση αλλά και να ερευνήσετε τις δραστηριότητές τους....

Εάν με ρωτάτε αν είμαι κατά ή υπέρ αυτών των Οργανισμών θα απαντήσω ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΚΑΤΑ

Ούτε αυτοί που δίνουν τα χρήματα, ούτε αυτοί που τα λαμβάνουν δεν έχουν αγαθούς σκοπούς

Οι μεν πρώτοι, θέλουν να δείξουν τα φιλάνθρωπα αισθήματα τους την ώρα που ξεκοκκαλίζουν την αντιλόπη που άρπαξε το λιοντάρι και οι δε δεύτεροι απλά να υλοποιήσουν τις υλικές και σαρκικές τους βουλιμικές και άρρωστες επιθυμίες.

Έτσι. Φτιάχνοντας ένα πρόχειρο πρόσχημα. Της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Πόσο εύκολη λεία είμαστε όλοι στα δόντια των θηρίων....

Κοίτα πως είναι το σχηματάκι... Ο Λέοντας Αρχηγός ρίχνει μερικά χρηματάκια - Τίποτα μπροστά σ' αυτά που ο ίδιος τρώει....-

Τα ξελιγωμένα αρπαχτικά τρέχουν προσποιούμενα τις περιστέρες...

Λίγο καιρό μετά το αρπαχτικό χορτασμένο, γεμάτο αλαζονεία κάνει το λάθος και τότε η μάσκα πέφτει.

Και εκεί αποκτούμε όλοι μας τον μεγάλο ρόλο. Βγαίνουμε απ' την μίζερη ζωή μας. Τραβάμε τον προβολέα επάνω μας. Η μάζα ξαφνικά αλαλιάζει. Ξεχύνεται η χολή που τόσο καιρό βαστούσε μέσα της. Όλη η συσσωρευμένη καθημερινή καταπίεση βρίσκει στόχο. Το πρόσωπο του Θηρίου.

Δέκα με είκοσι ημέρες, -άντε, μερικούς μήνες- φωνάζει κατακρίνει, κατακεραυνώνει, αναθεματίζει από το προστατευμένη ζώνη ασφαλείας του. Πίσω από πληκτρολόγια και μικρόφωνα. Την ώρα που κάνει τα ψώνια του με τον μανάβη του, τον φούρναρη, τον γείτονα. Στον εργασιακό του χώρο με τον συνάδελφο ή μπορεί και στο τρόλεϊ, αν τύχει και ξεκινήσει κάποια κουβέντα μεταξύ των επιβατών, για να περνάει η ώρα μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.

Η ανησυχία αυτή και ο αναβρασμός της κοινωνίας αν και αλόγιστα, δεν παύει να είναι μια θετική ένδειξη, ότι η σαπίλα, δεν βρίσκεται στην μάζα του κόσμου, αλλά σε μια μικρή μερίδα.

Είναι μια ένδειξη, ότι ο κόσμος, διψάει για δικαιοσύνη. Θέλει να καθαρίσει ο κοινωνικός ιστός απ' αυτά τα μιάσματα που λερώνουν

Αλλά, δυστυχώς.... Η δόση των υπνωτικών και κατασταλτικών ουσιών που έχουν ποτιστεί η κοινωνίες μας και δη οι πολιτισμένες, είναι τόσο μεγάλες, που έχουν κοιμίσει ελέφαντες.

Ας παραλληλίσουμε το πλήθος του ανθρώπων του πλανήτη αυτού, με ένα άλογο και όλα αυτά τα παράσιτα με μια μύγα, τότε καταλαβαίνουμε ποιος έχει την δύναμη.

Μια μύγα, που μπαίνει στα ρουθούνια μας, στ' αυτιά μας, κόβει βόλτες πάνω στην πλάτη μας.... ΜΙΑ ΜΥΓΑ. Και δεν μπορούμε να την διώξουμε!!!

Το άλογο είναι ο γίγαντας. Και η μύγα είναι το ζώο που ζει στα σκατά. Και το αφήνουμε να μας μεταφέρει την βρώμα του....

Η μύγα είναι όλες οι εξουσίες.... Όλες αυτές που όχι απλά τις αφήνουμε να κόβουν βόλτες επάνω μας, αλλά να καθαρίζουν και τα βρωμερά κωλομεράκια τους πάνω στην αγέρωχη και περήφανη πλάτη του αλόγου

Συνδέοντας το άλογο, την μύγα και την κιβωτό, θα πω, πως οι πολιτικές εξουσίες του πλανήτη, μας προσφέρουν κοινωνίες οργανωμένες, έτσι ώστε η κάθε αγέλη να μην απειλείται, από τίποτα και από κανέναν. Νόμοι, κανόνες, υποχρεώσεις θεσμοθετούνται για να είμαστε ασφαλείς εντός της αγέλης. Να μην αφήσουν τον λύκο να παρεισφρήσει εντός της. ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ

Αλλά ο Λύκος είναι μέσα. Είναι αυτός που μας πουλάει την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.

Το ανάθεμά μου δεν θα το ρίξω σε κανέναν πατέρα Αντώνιο, σε κανέναν Μίχο, σε κανέναν Λιγνάδη....

Το ανάθεμά μου θα το ρίξω σ αυτόν που γέννησε πατέρες Αντωνιους, Μίχους, Λιγνάδηδες....

Σ' αυτούς που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι θα προστάτευαν όλα αυτά τα παιδιά, αλλά δεν το έκαναν. Αντίθετα. Ακούγεται η ανάμειξή τους και βλέπουμε πως καταβάλλονται προσπάθειες να αποπροσανατολίσουν τα ώτα μας και τα μάτια μας απ' αυτούς.

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν είναι η δεύτερη. Δεν είναι η τρίτη, ούτε η 4η ούτε η 5η .

Απλά έχουμε χάσει τον λογαριασμό.

Και ακριβώς επειδή είναι πολλοστή φορά, φαίνεται, σαν να μας είναι μια γνώριμη κατάσταση. «Ε, συμβαίνουν αυτά» Θα εξοργιστούμε λίγο, θα κάνουμε ντόρο, θα ξεμουδιάσουμε κι όλας λιγάκι και θα συνεχίσουμε, τις μικρές μίζερες ζωές μας, μέχρι την στιγμή που θα φτάσει το πρόβλημα στην πόρτα μας.

Πράγμα που απευχόμαστε όλοι. Αλλά δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό, να το προλάβουμε.

Είναι σαν εκείνη την τραγική έκφραση που έχω ακούσει από πολλούς γονείς.

«ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ...... ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΝΩ... ΘΑ ΤΟΥ ΔΕΙΞΩ....»

Αγαπητέ μου, αν μας ακουμπήσουν τα παιδιά, τότε σιγά τ' αυγά για το τι θα κάνεις μετά.

Το θέμα είναι να μην το ακουμπήσει κανένας.

Και επειδή δεν είμαστε θεοί, επειδή δεν μπορούμε να έχουμε τα μάτια μας όλο το εικοσιτετράωρο πάνω στα παιδιά μας, επειδή δεν μπορούμε να τα πνίγουμε, με τα «πρόσεχε και μη», δεν μπορούμε να τα φοβίζουμε, γιατί θα δημιουργήσουμε ανασφαλείς και προβληματικές προσωπικότητες.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να διεκδικήσουμε αυτό που μας έταξαν, για να ενταχθούμε στην αγέλη. Προστασία.

Αλλιώς ας πάρουμε τα βουνά και τα υψώματα και όπως επιβιώσουμε...

Για να γίνει αυτό, για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας μέσα στην αγέλη, θα πρέπει εκείνο το μεγάλο αγέρωχο, υπερήφανο ζώο, το ΆΛΟΓΟ θα πρέπει να φάει την μύγα.... Μια χαψιά του είναι.

Και μην ξεχνάμε πως δεν υπάρχουν νίκες, δεν υπάρχουν δάφνες και εφησυχασμοί.

Η διεκδίκηση, οι αγώνες, είναι κάτι που πρέπει να είναι τρόπος ζωής. Γιατί μύγες, θα έρθουν κι άλλες. Γεννιούνται μέσα απ' τις κοπριές μας.